Bazen çocuklarımıza öğüt verirken “Kendine nasıl davranılmasını istiyorsan başkalarına da öyle davran.” deriz ya; acaba asıl kendimize nasıl davrandığımızı gözlemliyor muyuz? Zaman zaman kendimize karşı ne kadar acımasız ve eleştirel olduğumuzu farkında mıyız?

Her sabah uyandığınızda size yaşama sevinci veren şey nedir? Hayata tutunmanızı sağlayan ya da yaşamaya değer, önemli bulduğunuz bir amaç? Yeni yılla birlikte dünya gündemi bizleri olumsuz bazı duygulara yöneltse de; kendi gerçekliğimizi ve geleceğimizi kendi zihnimizle yarattığımızı her zamankinden daha fazla hatırlatmamız gerekiyor. Ve tükenmişlik hissi kendini gösterdiğinde yaşam amacımıza daha sıkı sarılmalıyız.

Bir çok yeni nesil ebeveynin öncelik verdiği gibi, geleceğin liderlerinin, odak ve dikkatlerini yönetebilen, duygu kontrolü yapabilen, bilinçli farkındalıkla sorgulamayı, dinlemeyi, kendiyle ve başkalarıyla empatik sağlıklı ilişkiler kurmayı başarabilen bireylerden oluşacağına inanıyoruz.

Erteleme, hepimizin aşina olduğu bir davranış biçimi. İşin içine azalan dikkat sürelerimizi de katarsak, profesyonel ve sosyal yaşantımızda hangi konulara öncelik verme ve eyleme geçme konusunda yaşadığımız karmaşa daha de belirginleşiyor.

Başarı kavramı herkese göre değişebiliyor. Örneğin, ebeveynlerin çocukları için başarı beklentilerini ele aldığımızda kimisi için ders/okul başarısı, kimisi için meslek/iş başarısı öne çıkabiliyor. Buradaki önemli nokta, bu beklentilerin arkasında toplumun veya sosyal ortamdaki kişilerin söz konusu kişi hakkındaki görüşlerinin de devreye giriyor olması.

Yeni nesil ebeveynler, çocuk gelişimi konusunda bilimsel verilerle kendilerini geliştirmeyi önemsiyorlar. Çocuklarının eğitimleri kadar kendilerini eğitmelerinin de çocuklarını ne kadar olumlu etkilediğini farkındalar. Önemli olan bu değerli bilgileri günlük yaşamda uygulamaya sokabilmek. Bize göre gerçek başarı da burada yatıyor. Başarılı çocuklar yetiştirmeden önce ilk iş bu değerli bilgileri uygulamayı başarabilmek olabilir mi?